Pierwszy etap tej pielgrzymki – w Togo – charakteryzował ekumeniczny i międzyreligijny dialog. Ojciec Święty spotkał się tam z przedstawicielami islamu i wspólnoty protestanckiej. Muzułmański delegat nazwał Jana Pawła II "papieżem wszystkich ludzi".

Następnie Jan Paweł II przybył z kilkugodzinną wizytą do Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie poświęcił nową katedrę św. Piotra w Abidżanie. Kamień węgielny pod jej budową papież-Polak poświęcił podczas swej pierwszej wizyty w tym kraju w 1980 roku.

Kolejne cztery dni Ojciec Święty spędził w Kamerunie. Udzielił tam m.in. święceń kapłańskich 16 diakonom oraz sakramentów inicjacji chrześcijańskiej (chrztu świętego, bierzmowania i I Komunii świętej) ok. 100 miejscowym katechumenom.

Centralnym wydarzeniem jednodniowego ponytu w Republice Środkowoafrykańskiej była Msza Święta, podczas której papież wezwał wiernych, aby angażowali się w życie swego narodu zgodnie z duchem Ewangelii, nawiązując do rozpoczętej w 1905 roku ewangelizacji tego kraju.

Następnym etapem pielgrzymki była Demokratyczna Republika Konga. Jego głównym wydarzeniem była beatyfikacja pierwszej zairskiej zakonnicy, s. Klementyny Anwarite Nengapeta, która została zamordowana w 1964 roku w wieku 23 lat. W tej uroczystości uczestniczyło ok. miliona wiernych, wśród których byli m.in rodzice błogosławionej.

W Kenii Jan Paweł II wziął udział w zakończeniu 43. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, którego tematem było: „Eucharystia a rodzina chrześcijańska”. Był to pierwszy taki kongres w „sercu Afryki”. Niezwykły charakter miała procesja z darami podczas Mszy Świętej konczącej to wydarzenie – jej uczestnicy nieśli dary tańcząc przez 40 minut. W tym kraju papież zdecydowanie potępił poligamię i zaakcentował monogamiczny, nierozerwalny i interpersonalny charakter małżeństwa.

Na koniec Ojciec Święty odwiedził Maroko, na osobiste zaproszenie króla Hassana II, który podczas wizyty w Watykanie w 1980 roku poprosił Jana Pawła II, aby spotkał się z marokańską młodzieżą. Po raz pierwszy papież przemawiał do licznie zgromadzonych muzułmanów. W przemówieniu podjął wiele zagadnień nurtujących ludzi młodych, podkreślając znaczenie takich wartości jak prawda, pokój, braterstwo i sprawiedliwość. Przemówienie – często przerywane oklaskami – zostało przyjęte z aprobatą i wielkim entuzjazmem.