Papież miał przyjechać do Lourdes już w lipcu 1981 roku na Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, jednak z powodu zamachu na jego życie, który miał miejsce 13 maja, konieczne było przełożenie tej wizyty.

Dwa lata później, w sierpniu 1983 roku, Ojciec Święty mógł wreszcie przybyć do tej francuskiej miejscowości. Okazją do tej prywatnej pielgrzymki był Rok Jubileuszowy 1950-lecia Odkupienia, 125. rocznica objawień Matki Bożej i 50. rocznica kanonizacji Bernadetty Soubirous. W swoich przemówieniach Jan Paweł II wiele uwagi poświęcił pielgrzymowaniu i „teologii cierpienia”. W specjalnym akcie oddania powierzył też Maryi cały Kościół i naród francuski.

21 lat później Jan Paweł II ponownie udał się z dwudniową wizytą do Lourdes na obchody 150. rocznicy ogłoszenia przez Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP. Pielgrzymka ta miała szczególny charakter. Wyraźnie już cierpiący papież rozpoczął ją od spotkania z chorymi. I podobnie jak inni pielgrzymi przybywający do Lourdes, napił się wody z cudownego źródła. Jako wotum wdzięczności dla Niepokalanej Panny Maryi Ojciec Święty przywiózł ze sobą złotą różę.

Kulminacyjnym wydarzeniem była Msza Święta celebrowana przez papieża w uroczystość Wniebowzięcia NMP. W homilii Jan Paweł II apelował: do młodych, aby słuchali głosu Maryi; do kobiet, aby w świecie zdominowanym przez materializm i sekularyzację były „strażniczkami Niewidzialnego” i do wszystkich, aby bronili świętości ludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci.

Pielgrzymka ta była źródłem otuchy i nadziei dla chorych, hołdem złożonym Niepokalanej oraz przypomnieniem światu o Jej orędziu wzywającym do modlitwy, pokuty i nawrócenia.